Μένω σ’ ένα σπίτι μακρινό
δέντρα δεν υπάρχουν ούτε δρόμοι
τρέχουν τα πουλιά στον ουρανό
άγγελοι δε φάνηκαν ακόμη.
Άνθρωποι περνάνε πού και πού
βήματα γροικώ πίσω απ’ τη μάντρα
σαν το κομπολόι του παππού
που ’σταζε τις ώρες χάντρα χάντρα.
Αισθάνομαι ανέστιος και πένης
γι’ αυτό τη μοναξιά μου μη ρυπαίνεις
με ψεύτικα χαμόγελα κι ελπίδες
αφού τις καταιγίδες δεν τις είδες.
Όλα μου τ’ αδέρφια ναυαγοί
στ’ άδειο της καρδιάς μου ξερονήσι
πώς να περιμένω από τη γη
όνειρα καινούργια να γεννήσει.
Χώμα διψασμένο και γυμνό
πάνω από τα μέτρα σου δε φτάνω
κι έχω για πιλότο μου στερνό
μόνο τον καιρό τον τσαρλατάνο.
Αισθάνομαι ανέστιος και πένης…
* [Όλα τα τραγούδια page 644]
[From Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΙΝΑ: Κύκλος τραγουδιών για τον Γιώργο Μαρίνο. Τη μουσική θα συνέθετε ο Μάνος Χατζιδάκις. See page 641.]
«Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης», έτσι αρχίζει ο Καβάφης το ποίημά του «Ας φρόντιζαν». Ο Γκάτσος χρησιμοποιεί συνειδητά τα δύο επίθετα και το ιαμβικό μέτρο του καβαφικού στίχου στο ρεφρέν που αποτελεί και την κορύφωση του λαϊκού αυτού τραγουδιού. Μια κορύφωση που την προετοιμάζουν τα κουπλέ, γραμμένα σε τροχαϊκό μέτρο με τη μαστοριά του Γκάτσου.
