Είμαι μια στάμνα ραγισμένη
έν’ ακυβέρνητο καράβι
που χρόνια τώρα περιμένει
τη μοίρα του να καταλάβει.
Είδα καπνούς θριάμβους ήττες
και το γυμνό σπαθί του μπόγια
είδα κι αλλόκοτους προφήτες
με κούφια φουσκωμένα λόγια.
Αδιάφορα περνάν της γης τα τρένα
κανένα δε σταμάτησε για μένα.
Μα εγώ με τα παιδιά μαζί του δρόμου
ανάσταση έχω κάνει τ’ όνειρό μου
και μέσ’ από βροχή κι ανεμοζάλη
το φως μου ακολουθώ κι όπου με βγάλει.
Τις νύχτες μελετάν οι γλάροι
των άστρων τις γεωμετρίες
κι εγώ με πήλινο λυχνάρι
για πεθαμένες ψάχνω Τροίες.
Αχ ανθρωπάκια του σωλήνα
ποτέ δε βγήκατε ταξίδι
εκεί που ζούσε η Μπουμπουλίνα
Ύδρα Ψαρά και Γαλαξίδι.
Αδιάφορα περνάν της γης τα τρένα…
* [Όλα τα τραγούδια page 483]
«Απομεινάρι» από τα Κατά Μάρκον.
[From ΑΓΑΠΗ ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ. See page 479.]
