Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό
για τους νεκρούς θ’ ανάψουμε λιβάνι
κι όταν χαθεί μακριά το καραβάνι
του Χάρου του μεγάλου πεχλιβάνη
στη μνήμη τους θα στήσουμε χορό.
Εμείς που μείναμε θα τρώμε το πρωί
μια φέτα από του ήλιου το καρβέλι
ένα τσαμπί σταφύλι από τ’ αμπέλι
και δίχως πια του φόβου το τριβέλι
μπροστά θα προχωράμε στη ζωή.
Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά
στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι
και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει
θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι
και κούνια για τ’ αγέννητα παιδιά.
* [Όλα τα τραγούδια page 251]
[From ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ. See page 239.]
