Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα ’πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα.
Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και τη ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους δεν τους πιάνει.
Στην ερημιά που ’χα βρεθεί
με το ’να χέρι στο σπαθί
και τ’ άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο.
Μα τώρα που ’φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;
* [Όλα τα τραγούδια page 69]
Στο έργο του Ευγένιου Ο’ Νηλ Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα (βλ. Εκδόσεις Πατάκη, 2004), που ο Γκάτσος μετέφραζε εκείνη την εποχή, υπάρχει η πρώτη στροφή ως εξής:
Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ θα κυλούσε
το χώμα να ποτίσει στάλα στάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα.
[From ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ. See page 57.]
