Την ώρα που ξημέρωνε κοντά στη Δαμασκό
αντάμωσα στο δρόμο μου παράξενο βοσκό.
Τα δέντρα είχε πρόβατα τα φύλλα είχε αρνιά
δεν ήτανε στα μέτρα σου ανήμπορη γενιά.
Δεν ήτανε στα μέτρα σου
σάπια γενιά.
Ποιος να ’ναι είπα μέσα μου κι απόκριση καμιά.
Μα κάποιο φως απόκοσμο εκεί στην ερημιά
με πήγε σ’ αμαρτήματα και κρίματα παλιά:
τον κοίταξα με κοίταξε δε βγάλαμε μιλιά.
Τον κοίταξα με κοίταξε
κι ούτε μιλιά.
Μονάχα σαν ξεκίνησα ν’ ανέβω στο βουνό
εκείνος με τα μάτια του βαθιά στον ουρανό
εσήκωσε το χέρι του και μέσα απ’ την καρδιά
μου είπε χαιρετίσματα στ’ αγέννητα παιδιά.
Μου είπε χαιρετίσματα
για σας παιδιά.
* [Όλα τα τραγούδια page 646]
[From Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΙΝΑ: Κύκλος τραγουδιών για τον Γιώργο Μαρίνο. Τη μουσική θα συνέθετε ο Μάνος Χατζιδάκις. See page 641.]
Ως πρώτη εικόνα οι στίχοι αυτοί μάς φέρνουν στον νου τον ποιμένα Χριστό. Η προσωπική μου εντύπωση είναι ότι ο Γκάτσος αναφέρεται, βεβαίως, στον Χριστό —ένα από τα αγαπημένα του σύμβολα που πρώτος εκείνος έφερε στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι— αλλά και στον Σύρο ποιητή Άδωνι. Ο Έλληνας ποιητής μού είχε μιλήσει με θαυμασμό για τον Σύρο ομόλογό του, ο οποίος, μέχρι και την εφηβεία του, ήταν βοσκός κυριολεκτικά κοντά στη Δαμασκό. Ένα άλλο αγαπημένο σύμβολο του Γκάτσου ήταν τα παιδιά, εκφραστές αθωότητας, ελπίδας αλλά και θυσίας. Κι αγέννητα, όπως εδώ και στο «Εμείς που μείναμε» — τελευταίο τραγούδι του δίσκου Νυν και αεί σε μουσική Ξαρχάκου. Αγέννητα παιδιά να συμβολίζουν το απόλυτο μέλλον.
