Τα μάτια του δυο στάλες απ’ τη θάλασσα
κι ο ίδιος στο τιμόνι σαν κουρσάρος
να γίνει Ερωτόκριτος τον κάλεσα
και να ’μαι εγώ στα πόδια του Κορνάρος.
Μαζί σε ξενιτιές να ταξιδέψουμε
του έρωτα να βρούμε όλους τους τρόπους
χωρίς ποτέ ποτέ μας να ξοδέψουμε
αυτό που λεν αγάπη στους ανθρώπους.
Με της καρδιάς τ’ ατσάλι και το σίδερο
σ’ απάτητες ν’ ανέβουμε μαδάρες
ν’ ανάψουμε κερί στον Άγιο Ισίδωρο
κι ευχές να γίνουν γρήγορα οι κατάρες.
* [Όλα τα τραγούδια page 647]
[From Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΙΝΑ: Κύκλος τραγουδιών για τον Γιώργο Μαρίνο. Τη μουσική θα συνέθετε ο Μάνος Χατζιδάκις. See page 641.]
Το πρώτο που με είχε εντυπωσιάσει στον τρόπο γραφής του Γκάτσου ήταν η ικανότητά του να μπαίνει στην ανθρώπινη ψυχή και να την εκφράζει με τη μεγαλύτερη δυνατή ευγένεια. Ευγενικό και τρυφερό το ερωτικό αυτό τραγούδι από άντρα προς άντρα, και άψογο τεχνικά. Ξεκινάει με μια θαλασσινή εικόνα και συνεχίζει, κάνοντας συγχρόνως τη λογοτεχνική του αναφορά στον Ερωτόκριτο και τον Κορνάρο, με τη λατρευτική διάθεση του δημιουργού προς το δημιούργημά του, δηλαδή, του αγαπώντος προς τον αγαπημένο και κλείνει με μια ορεινή εικόνα υπονομευμένη, ωστόσο, από τη θάλασσα, αφού ο Άγιος Ισίδωρος υπήρξε ναύτης του ρωμαϊκού στόλου. Όσο για τις «κατάρες», απαντώνται και στον βίο του Αγίου: τον καταράστηκε ο πατέρας του επειδή είχε γίνει χριστιανός!
