Μια χαμπανέρα για τον F. G. Lorca
Μες στον καθρέφτη τ’ ουρανού
ξεθώριασε τ’ ασήμι1
μα στα κατάβαθα του νου
δεν ξεθωριάζει η μνήμη.
Θυμάρι κι αρμπαρόριζα
σου φέρνω απ’ την Ελλάδα
τη μοίρα σου δεν όριζα
στη μακρινή Γρανάδα.
Σήκω να παλέψεις τον καιρό
χτύπα τις καμπάνες
μαύρος ταύρος μπήκε στο χορό
κι ούρλιαξαν οι μάνες.
Άνθρωποι με βλέμμα σκοτεινό
και φονιάδων χέρια
κοίταξαν ψηλά τον ουρανό
κι έφτυσαν τ’ αστέρια.
Θα περιμένω κάθ’ αυγή
σε βράχους κι ακρογιάλια
ν’ ανοίξεις πάνω από τη γη
του ήλιου την βεντάλια.
Ο Χάροντας ο τρυγητής
τα νιάτα σου κι αν πήρε
στην ερημιά που περπατείς
καινούργια νιάτα σπείρε.
Σήκω να παλέψεις τον καιρό…
* [Όλα τα τραγούδια page 438]
[From ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. See page 427.]
1. Συνειδητή εκκίνηση από την παλιά σιγιρίγια —στροφή του κάντε χόντο— που διαπνέει το λορκικό έργο: Yo no sé por dónde / al espejito donde me miraba / se le fue el azogue.
