Ο Γιάννης ο φονιάς
παιδί μιας Πατρινιάς
κι ενός Μεσολογγίτη
προχτές την Κυριακή
μετά τη φυλακή
επέρασε απ’ το σπίτι.
Του βγάλαμε γλυκό
του βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό
δεν είπαμε κουβέντα.
Μονάχα το Φροσί
με δάκρυ θαλασσί
στα μάτια τα μεγάλα
του φίλησε βουβά
τα χέρια τ’ ακριβά
και βγήκε από τη σάλα.
Δεν μπόρεσε κανείς
τον πόνο της ν’ αντέξει
κι ούτ’ ένας συγγενής
να πει δε βρήκε λέξη.
Κι ο Γιάννης ο φονιάς
στην άκρη της γωνιάς
με του καημού τ’ αγκάθι
θυμήθηκε ξανά
φεγγάρια μακρινά
και τ’ όνειρο που εχάθη.
* [Όλα τα τραγούδια page 289]
[From ΑΘΑΝΑΣΙΑ. See page 287.]
