Ήτανε μια φορά μια μάνα με δυο παιδιά το ’να τ’ αγάπαγε ο Χριστός και τ’ άλλο η Παναγιά. Μαύρος αητός περνά και παίρνει τα δυο παιδιά το ’να μακριά στη θάλασσα και τ’ άλλο στα βουνά. Μαύρε αητέ πού πας φωνάζουνε τα παιδιά δρόμος μακρύς ο πόλεμος κι η μάνα μας γερνά. Μαύρε αητέ πού πας φωνάζουνε τα παιδιά δρόμος μακρύς ο θάνατος κι η μάνα μας πονά. Μια σκοτεινή βραδιά χαθήκανε τα παιδιά το ’να το πήρε ο Χριστός και τ’ άλλο η Παναγιά. Μαύρος αητός περνά τη μάνα τους προσκυνά στο μάτι του τ’ αδάκρυτο δάκρυ πικρό κυλά. Μαύρε αητέ μην κλαις τα δυο μου τα ορφανά δρόμος μακρύς ο πόλεμος και ποιος ξαναγυρνά. Μαύρε αητέ μην κλαις τα χρόνια μου τα στερνά δρόμος μακρύς ο θάνατος και ποιος τον λησμονά. * [Όλα τα τραγούδια pages 198–199] [From ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ. See page 181.]