Εδώ σ’ αυτό το παραθύρι
κοντά μου κάποτε είχες γείρει
κι από του ήλιου το ποτήρι
να πιούμε μου ’λεγες το φως.
Σκοτάδι τώρα πέφτει μπρος μου
μετρώ την ερημιά του κόσμου
κι εσύ που ήσουν αδερφός μου
λυγμός απόμεινες κρυφός.
Πού πας του ονείρου ταξιδιώτη
στερνή αγάπη μου και πρώτη
από το χρόνο τον προδότη
ποτέ δε γλύτωσε κανείς.
Πού πας πουλί κατατρεγμένο
πού πας κυνηγημένο τρένο
σε ποιο σταθμό να περιμένω
μπροστά μου πάλι να φανείς.
Σκοτάδι τώρα πέφτει μπρος μου…
* [Όλα τα τραγούδια page 379]
Μετατέθηκε εδώ για λόγους χωροταξίας. Στον δίσκο είναι μετά το «Μακριά στο Κατμαντού». Μια παλαιότερη στιχουργική απόπειρα από τα χειρόγραφα:
Το σπίτι γέμισε μαράζι
Εδώ σ’ αυτό το παραθύρι
κοντά μου κάποτ’ είχες γείρει
κι από του ήλιου το ποτήρι
να πιούμε μου ’λεγες το φως.
Πουλιά πετούσαν στα μαλλιά σου
κυκλάμινα στην αγκαλιά σου
κι απ’ την παράξενη μιλιά σου
καημός ανέβαινε κρυφός
[From Η ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΕΝΤΟΛΗ. See page 369.]
