Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονώ
έγραφαν τ’ όνομά της στον καθρέφτη τ’ ουρανού
μ’ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό.
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται πια.
Περιμπανού την έλεγα κι εγώ Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του Αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γινείς.
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια.
* [Όλα τα τραγούδια page 478]
Γραμμένο το 1983 —μαζί με την Μπαλάντα του Ούρι— για δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη. Για το τραγούδι αυτό ο Γκάτσος αντλεί στοιχεία από το παραμύθι «Η ιστορία του πρίγκιπα Αχμέτ και της νεράιδας Περί-Μπανού», Χίλιες και μία νύχτες, βιβλίο 13 ο (μτφ. Κ. Τρικογλίδη, εκδ. Ηριδανός). Που το άκουγε να το αφηγείται η Α.Δ. στην Αλεξία Μουστάκα.
[From ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ. See page 463.]
