Στο παλιό το καλντερίμι
σ’ έδεσαν πισθάγκωνα
αχ και να ’μοιαζα μ’ αγρίμι
τον καιρό να δάγκωνα.
Κύλα κύλα μαύρο ποτάμι
στην καρδιά μου βαθιά
κοίτα κοίτα στην απαλάμη
πώς φυτρώσαν καρφιά —
της μοίρας καρφιά.
Αχ και να ’μοιαζα μ’ αγρίμι
τον καιρό να δάγκωνα.
Άκουσα τα μοιρολόγια
στα κελιά τα γύφτικα
είδα το σπαθί του μπόγια
κι απ’ τον ήλιο κρύφτηκα.
Παίξε παίξε άδειο καλάμι
το τραγούδι σωστά
φέξε φέξε στην απαλάμη
τα καρφιά τα ζεστά —
σαν αίμα ζεστά.
Είδα το σπαθί του μπόγια
κι απ’ τον ήλιο κρύφτηκα.
Στο παλιό το καλντερίμι
τα μαλλιά σου χτένισα
άναψα φωτιά στη μνήμη
και σε ξαναγέννησα.
Τρέξε τρέξε μαύρο γεράκι
να τον δεις μια φορά
παίξε παίξε με τ’ αεράκι
να σου δώσει φτερά —
καινούργια φτερά.
Άναψα φωτιά στη μνήμη
και σε ξαναγέννησα.
* [Όλα τα τραγούδια pages 658–659]
Για τους Μύθους μιας γυναίκας, πάνω σε μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι που αναιρέθηκε από τον ίδιο τον συνθέτη.
