Στου Νείλου τα’ αμμοχώραφα
Μια ελεγεία για την Om Kalsoum Στου Νείλου τ’ αμμοχώραφα φυτρώνει ένα βοτάνι όποιος το κόβει κόβεται κι όποιος το βρει το χάνει. Κοιμάμαι τα χαράματα ξυπνώ το μεσημέρι και ξεκινώ τ’ απόβραδο για τ’ ουρανού τα μέρη. Κι εκεί στων άστρων τις ρωγμές στου φεγγαριού τη ράχη αρχίζω τον αγώνα μου και τη στερνή μου μάχη. Αλά αλά αλά αλαϊλά είναι ποτάμι που κυλά. Αλά αλά αλά αλαϊλά είν’ ο Θεός που δε μιλά. Στου Νείλου τ’ αμμοχώραφα και στα νερά τα μαύρα σαλεύει τα μεσάνυχτα του κάτω κόσμου η σαύρα. Με το χρυσό της το κλουβί και τ’ ασημένιο τάσι μαζεύει αδύνατες ψυχές τον Άδη να χορτάσει. Μα εγώ στων άστρων τις ρωγμές στου φεγγαριού τη ράχη κερδίζω τον αγώνα μου και τη σκληρή μου μάχη. Αλά αλά αλά αλαϊλά είναι ποτάμι που κυλά. Αλά αλά αλά αλαϊλά είν’ ο Θεός που δε μιλά. * [Όλα τα τραγούδια pages 440–441] [From ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. See page 427.]
Related Resources
Read Roni Bou Saba’s essay (in Greek) on this song in Hartis 37 (January 2022): “Προσωπικό ταξίδι με σύντομες στάσεις «στου Νείλου τ’ αμμοχώραφα».”