Πήρα το δρόμο το μακρύ
πήρες κι εσύ το μονοπάτι
κι απ’ την αγάπη την πικρή
είχα κι εγώ κρατήσει κάτι.
Μα η πέτρα βρίσκει το καρφί
και πριν του ήλιου η πόρτα κλείσει
θα ’χουμε δει σε μια κορφή
του χωρισμού μας το ξωκλήσι.
Κρίνα μας μοίραζε η αυγή
με τ’ ανθισμένο της το χέρι
ήσουνα δάκρυ και πληγή
κι ήμουνα βάλσαμο κι αστέρι.1
Μα η πέτρα βρίσκει το καρφί
και πριν του ήλιου η πόρτα κλείσει
θα ’χουμε δει σε μια κορφή
του χωρισμού μας το ξωκλήσι.
Και κει στην ήμερη πλαγιά
με το χαμόγελο του αγέρα
θα ’μαι του κόσμου Παναγιά
θα ’μαι του πόνου μου μητέρα.2
* [Όλα τα τραγούδια page 507]
[From ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ. See page 499.]
1. κι ήμουνα δάκρυ και πληγή
κι ήσουνα βάλσαμο κι αστέρι.
2. θα ’σαι του κόσμου Παναγιά
θα ’σαι του πόνου μου μητέρα.
