Όταν βρήκα θάλασσα και πήγα
σ’ άγνωστα λιμάνια μακρινά
μου ’δωσαν πολλά μα πήρα λίγα
κι έμειναν τα χέρια μου αδειανά.
Δρόμοι σιωπηλοί γεμάτοι πάχνη
σπίτια σαν αγέλαστα παιδιά
και της ερημιάς η μαύρη αράχνη
άπλωσ’ ένα δίχτυ στην καρδιά.
Την κρυφή τη μοίρα μας
πες μου ποιος ορίζει
του καιρού τα βήματα
πες μου ποιος τα κυβερνά.
Πάρε αυτόν τον τοίχο από μπροστά μου
να περάσει μέσα λίγο φως
κι έλα κυβερνήτη κι άρχοντά μου
σαν ξενιτεμένος αδερφός.
Έλα μ’ ένα στάχυ άσπρο ρύζι
δώρο από νυφούλα Παναγιά
σίγουρο να σ’ έχω μετερίζι
και στη μπόρα και στην ξαστεριά.
Την κρυφή τη μοίρα μας…
* [Όλα τα τραγούδια page 664]
Για τους Μύθους μιας γυναίκας, πάνω στη μελωδία του τραγουδιού «Ήρωες και θύματα», όπου οι τελικοί στίχοι γράφτηκαν από την Α.Δ. ως δώρο στον Ν.Γ. Αιτία γι’ αυτή την «παρέμβαση» ήταν η μεγάλη κούραση που είχε νιώσει ο Γκάτσος με τις συνεχείς αναθεωρήσεις και αλλαγές ιδεών του Χατζιδάκι.
