Τούτος ο τόπος είν’ ένας μύθος από χρώμα και φως ένας μύθος κρυφός με τον κόσμο του ήλιου δεμένος. Κάθε αυγή ξεκινά ν’ ανταμώσει ξανά το δικό του αθάνατο γένος. Τούτος ο τόπος είν’ ένας κήπος με κλαμένα παιδιά στη γαλάζια ποδιά κάποιας μάνας για πάντα χαμένης που συντρόφοι ορφανοί καρτερούν να φανεί στο κατώφλι μιας πόρτας κλεισμένης. Τούτος ο τόπος είν’ ένας βράχος σα σπαθί κοφτερός που σοφός ο καιρός θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα— και θα ’ρθουν εποχές που οι φτωχές μας ψυχές το σκοπό του θ’ ακούν στον αγέρα. * [Όλα τα τραγούδια page 458] [From ΤΑ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ. See page 445.]